นางฟ้าชาโต้

                 พูดจบ ธาริดาก็รีบหันกลับมามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่ง พลางเอ่ยเสียงสูง

                 “เปล่า เขินทำไม มีอะไรให้เขินไม่ทราบ คุณนี่เหลวไหลใหญ่แล้ว ฉันไปล่ะ ว่าแต่...คุณเดินกลับคนเดียวได้แน่นะ”

                 น้ำเสียงเริ่มต้นเหมือนจะเครียดเคร่งกับเขา แต่ท้ายๆประโยค กลับแฝงไปด้วยความห่วงใย สิ่งนี้กระมังที่ทำให้รู้สึกได้ว่า หญิงสาวมีความรู้สึกที่แท้จริงเช่นไรกับเขากันแน่  

                 “ได้ครับ ดาไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

                 “ไม่ได้ห่วง ฉันเคยบอกแล้ว ว่าแค่ถามและทำตามหน้าที่”

                 “ถึงจะทำตามหน้าที่ ผมก็ถือว่า ดาทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบมาก”ว่าพลางส่งสายตามีประกาย เธอไม่ชอบสายตาแบบนี้ของเขาเลย เพราะมันทำให้กำแพงที่พยายามตั้งไว้เริ่มพังทลายลงไปช้าๆ

                 “ดี เดินกลับคนเดียวได้ก็ดีแล้ว งั้นฉันไปล่ะ”

                 สิ้นประโยคร่างบางก็เดินลิ่วลงไปยังกลุ่มคนงานที่กำลังทำงานอยู่ในไร่ กฤตรินทร์มองตามไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม มันช่างน่าแปลก ที่เขาก็รู้จักกับธาวิตมาตั้งนาน แต่ทำไมกลับไม่เคยได้มีโอกาสรู้จักกับน้องสาวเพื่อนสักครา มีเพียงคำบอกเล่าจากเพื่อนรักถึงน้องสาว ซึ่งเมื่อได้ฟังเรื่องราวทีไร มันก็ทำให้เขายิ้มได้อย่างประหลาด รู้สึกเหมือนได้เรียนรู้คนอีกคนโดยไม่รู้ตัว แต่แล้ว...วันนี้เขาก็ได้รู้จักกับเธอ ได้เรียนรู้ และสัมผัสได้ว่าเธอเป็นอย่างไร เธอยังน่ารักและทำให้เขายิ้มได้เสมอ ไม่ต่างกับตอนที่ได้ฟังเพื่อนเล่าเรื่องเธอให้ฟังเลยแม้แต่น้อย .........

ติดตามเรื่องราวของพี่กฤตและน้องดาได้ที่เมบนะคะ